Sa Akong Pandungog si Saint-Säens

(Kang Marj)

Ester Tapia

Sa atong pagpasilong sa naglagiting
nga kainit sa adlaw dinhi sa nataran
sa usa ka payag sa tiilan sa bukid
nakadungog ta sa pagpakatulog
sa usa ka inahan sa iyang naghilak nga bata.
Sa akong pandungog kang Saint- Säens kadto,
ang ritmo sa iyang laylay,
ang pagsaka-kanaog sa iyang tingog,
ang pagbayaw pagyukbo sa mga nota
subay sa mga lugot ug bungtod sa piyesa.
Oy, dunay maayong tig-awat sa maestro,
nga wala gani masayod sa tuboran
sa mga porma sa mga awit ni Saint- Säens.
Ug miingon ka,
Dili oy, dili man na Saint- Säens, kondili
kasagarang awit sa tanang mga inahan dinhi,
nga mohupay sa hilanat,
ug daman sa tanang kabataan dinhi.
Gihunahuna ko ang maestro
ug unsay kahupayan niining payag nga kogon,
nagkagidlay nga amakan,
mga buslot sa kawayang salog,
nga miyonyon sa pag-og-og sa inahan.
Gusto ko siyang hinganlan
Liling o Corazon,
gusto kong sakmiton gikan sa kawad-on
ang iyang laylay, awit sa tanang inahan,
ug tingali si Saint -Säens igo lang misuon
sa awit sa iyang inahan mismo…)
Buot kong hatagan og titulo ang iyang awit
kanang walay labot sa kasubo,
way labot sa kakawang, sa kakulang,
sa gipanunod nga hulaw ug tinggutom.

Apan ang akong ilusyon kutob ra didto,
dinhi niining kinabuhia,
diha ra siya kutob sa mga bantawan
sa nagkalarag nga kawayanan,
sa kaawaaw sa kabatoan sa walay dugos nga yuta,
sa duyan sa gising lampin,
sa higot sa higot sa pit-os nga pusod --

tingali sa sunod nga kinabuhi, Marj, o sa sunod o sa sun

To My Ears Saint-Säens

For Marj

When we shelter from the burning
heat of the sun in the yard
of this hut at the foot of the mountain
we listen to the lullaby
of a mother to a crying child.
To my ears, this is Saint-Säens,
the rhythm of her humming,
the rise and fall of her song
the ascending and descending voice,
the soar and low of the notes
in tune with the scale and slope of the piece.

Oy, here is a good follower of the master,
who does not even know the fountain
of the forms of the music of Saint-Saenz.
And you said,
No that is not Saint-Säens, but
just the song of all mothers here,
that cures all fevers,
and nightmares of all children here.

I think of the master,
and what relief is there in the cogon hut,
torn bamboo walls,
holes in the bamboo slats,
that drop as the mother jiggle the hammock.
I want to name her
Liling or Corazon,
I want to snatch her from this dearth,
her lullaby, song of all mothers
(and maybe Saint-Säens merely copied
the song of his own mother…)
I want to give a title to her song
that has nothing to do with sadness,
nothing to do with this need, this want,
The inheritance of drought and hunger,
But my illusion stops there,
in this life she will remain at the theater
of withering bamboo clumps,
of the solitude of the rocks in honeyless earth,
in the hammock of a shredded wrap,
the knot to the knot of the rend navel –

maybe in the next life Marj, or the next, the next…