Babay, Braunschweig, Braunschweig!
Ester Tapia
May kape’g panit, kulot og buhok nga babaye
nga miwara-wara og mga papel, nagkanayon
Braunschewig, Braunschweig!, Bitte! Bitte!
Gitunol niya ang mga papel sa lumalabayng wala maggunok–
iyang mga pulong morag kanaas sa mga pulak nga dahon sa yuta,
mga dokumentong gum-os ug naughan sa tingpangatagak sa dahon.
Kami mga pasahero sab, apan milingiw lang
Palihog, palihog, Braunsweig, Braunsweig!
Mimwestra siya riles,
ug mitudlo sa duha ka sakong plastik sa daplin
diin misihag ug mikulos ang ang mga sininang mabulokon.
Ang iyang pangalyupo yabag, ug puol na
apan sa gihapon, walay kinotuban,
naa siya sa usa ka tabayng ngitngit
diin walay matundag nga makita,
walay, mosawom para nila
walay, motimba sa ilang mga naglutaw nga mga bantal,
ni motultol nila ngadto sa ilang baba sa estasyonan sa tren.
May bata sa sidsid sa iyang binulakang sayal
ug may lain pang gisablay sa iyang bat-ang
hugot nga mikupot sa mga salin nga tudlo
sa mga uwat nga dili mapapas.
Miabot na lang ang among train
nga miawit kanamo,
ug mihatod kanamo ngadto sa among hapsay mga Byernes
ngadto sa among mga higala nga nagpaabot
sa sunod nga estasyonan
sa ilang sinaw itom nga mga awto ug sinawng mga anak
nga gikan nagpraktis og football,
ug mopahiluna namo sa ilang mga terasa,
sa lamesang minantilan og damask,
mga plato migilak lang didto
ug kanunayng tingkagay sa
mga baso sa bino mga lawak sa hamis nga seda,
sa tinuyong kilomkilom
ug mga kahilom nga inihap.
Babay, lalin nga nasaag,
wala makatultol sa iyang estasyonan,
babay Braunchsweig, Braunschweig,
mag-una ra mi nimo, magkita na lang ta didto,
sa kinasang-an sa mga dila ug mga kangitngit,
Ikaw, lalin sa gubat, sa kagutom, ug hulaw
sa dili magtagnang paggikan og pag-abot,
ug kami sakay-sakay sa mga tren
nga padayong naghugong
subay sa mga riles nga nagtuyok-tuyok
walay mga sinugdanan ug mga kataposan,
sa nag-usab-usab, lubog, nga mga mapa.
Goodbye, Braunschweig, Braunschweig!
A brown colored, curly haired woman
waved her papers, saying
Braunschsweig, Baunschweig! Bitte! Bitte!
She plied her papers to those who pass by,
who did not budge –
her words flutter like falling leaves on the ground,
crumpled documents, dried up in autumn.
We are also travelling, but we look away.
Please, please, Braunschweig, Braunschweig,
She gestures to the tracks
and points to two big plastic bags
where colored clothes rustle and are seen through.
Her prayers are out of tune, monotonous,
but there is no end to it,
How dark the well she moves in,
One cannot see its bottom,
Nobody, will plumb those depths for her,
Nobody, will scoop their floating bundles,
will lead them to the mouth of their train station.
A child clings to her flowered skirt
and another at her waist
clutches tightly to stubbed fingers
of indelible scars.
Thus our train arrives
which sings to us,
and will bring us to our neat Friday
to our friends waiting for us
at the next station
with their shiny black cars and their shiny children
who just come from practicing football,
and will set us in their terraces,
tables covered with damask
and plates glistening,
and it is always time for clinking wine glasses,
rooms of fine silk
in calculated sunsets
and ingenuous silences.
Goodbye, lost refugee,
astray from her platform,
goodbye Braunschweig, Braunschweig,
we are going ahead now,
we shall meet there,
at the crossroads of the tongues and darknesses,
you fleeing from war, hunger, or drought,
you of prophesized departures and arrivals,
and we, just coasting along with these trains
constantly droning
along rail tracks shifting around
no beginnings or endings,
in everchanging, murky, maps.